1 met de natuur part two

7 uur: geen minerette maar vijf iPhones ... De nacht was koud geweest en onrustig. Klaas z'n bed had een hoofd en voeteneind en dat is als je 2.05 bent niet comfortabel en zeker niet bevordelijk voor je slaapcomfort. Zelf durfde ik me bijna niet te bewegen, bang om in aanraking te komen met het bedlinnen. Ik kreeg de indruk dat het in tijden niet verschoond was en dat een groot gedeelte van de Sahara erin beland was. Maar alles voor het experiment 24 uur 1 met de natuur. Want hoe 1 met de natuur ben je op n ijzeren bed onder de bewolkte sterrenhemel op een matras vol  saharazand met een dikke kamelenharen deken waarvan je niet weet hoeveel mensen er ook onder hebben gelegen. Net op het moment dat ik me er een beetje mee verzoend had werd ik wakker van de iphonepiepjes. Opstaan! Vol verwachting klopt ons hart. De opkomende zon op een saharazandduin dat moet geweldig zijn! 7:26 moest een tijdstip zijn om nooit te vergeten. Iedereen zat klaar met een slaperig gezicht om deze ervaring in zich op te nemen. Even zenuwachtig, welke instelling moest ik op m'n camera aannemen, ging ik voor safe en dus automatisch of nam ik het risico om m'n cursus in praktijk te brengen en zette ik de M stand in? Waar is JW als je hem nodig hebt... Ik ging voor de A stand en nam wat proefshots. Maar al wat er gebeurde... Geen sprankje zon te bekennen. Grrrr wederom deed laaghangende bewolking zijn werk daar zaten we dan 1 te zijn met de natuur. Ik realiseerde me dat het experiment geheel geslaagd was, 1 met de natuur zijn betekent loslaten,  natuur valt niet te sturen, je moet het doen met hoe het gaat en de natuur had bepaald dat op Ons moment suprême er bewolking zou zijn. Teleurgesteld sjokten sommige medetouristen naar beneden. Terug naar de tandenborstel en de mascara. Na het back to basic ontbijt, door de bewolking was het zonnepaneel niet opgeladen en bleek de jus d'orange aan het gisten en waren onder invloed van de bewolkte sterrenhemel de broodjes kei en keihard, klommen we weer op onze kamelen.  Er Werd een korte route ingezet en dat vonden we niet heel erg. Bij het opstijgen hadden we een o ja zo voelde het gevoel en.. Dat was niet echt heel fijn. Na een uurtje verschenen de electriciteitsmasten, de minerettes en de gesluierde vrouwen. Na wederom een slechte fooiervaring met onze kamelenman (hij vond onze fooi niet hoog genoeg) verlieten we de woestijn met een gemengd gevoel. Aan de ene kant is het een once in a lifetime ervaring en aan de andere kant realiseer je je dat alles een prijs heeft. Je koopt een ervaring waarvan je een bepaalde voorstelling hebt, gevormd door commerciële beelden en als de beelden dan niet kloppen ben je dan teleurgesteld? NEE! Want welke moeder kan nou zeggen dat ze met haar twee meiden de opgaande zon in de woestijn heeft gezien, haar man op een trommel heeft horen slaan bij een kampvuur als nomadenhoofd, met de brandende zon en haar ogen dicht zich over heeft gegeven aan de spierpijn in haar kont, niet veel toch? Dit is een ervaring die vast nog vaak voorbij komt in het dagelijkse leven, het was een prachtervaring! Maar de waan van de dag is weer aangebroken, snel de auto in weg van de kamelen. Op naar ouarzazate, via de N 9 de weg met de talloze wegonderbrekingen. Echter vandaag schijnt de zon en vallen de wegonderbreking mee, de kleuren zijn mooi en we genieten van de prachtige natuur. Komt het door de zon of is 24 uur 1 met de natuur toch ergens goed voor geweest? 205 km en vier uur later naderen we ons stop, ouarzazate. Een belangrijke plaats in de draavallei. De vallei bestaat uit zes oasen, die zijn ontstaan aan het water van de draarivier. Bij het plaatsje ligt ook het meer mansour eddahbi. Doordat ouarzazate alles heeft: bergen, een meer, goed klimaat, goed licht en niet onbelangrijk lage lonen is het een uitstekende plek voor filmproducenten om films op te nemen. Oa de atlas film studio's zijn hier gevestigd. We besloten om ze te bezoeken. Oké het is geen Hollywood maar wel leuk om te zien hoe nep decorstukken zijn. We kregen een rondleiding door Sjakie die zichzelf erg grappig vond maar die het minder kon waarderen toen hij van de hele groep geen fooi kreeg, we hadden immers al betaald voor de rondleiding? Daar had hij een ander idee bij, we zijn een beetje klaar met Marokkanen die vinden dat ze recht hebben op fooi of nog erger de hoogte van de fooi te laag vinden. Maar dat terzijde. We lopen nog even door het dorpje op zoek naar leuke souvenirs maar steffie of madelief concludeerde dat je bij de action leukere dingen kan krijgen dan op dit marktje in dit plaatsje dus naar het dakterras van ons prima riaad waar we samen met de twee vriendinnen Paula en Corienne nog even nakletsen over de belevenissen van de dag en ons leven in Nederland. De zon gaat onder, zonder wolken dit keer! Snel een foto op de automaat! Tot morgen, onze laatste echte vakantiedag! 
-