van Osen naar Ron....

Voor de zekerheid hadden we de wekker gezet, geen overbodige luxe! Om half 10 zeiden we Edwin en Wilma vaarwel, met de belofte dat het niet weer 10 jaar zou duren. We reden met het kapje naar beneden richting Rena. Daar zou de afgesloten weg richting het noorden weer open zijn en ja hoor, dat klopte: Hoe mooi kan het leven zijn. De drie slingerde saai langs de rivier de glama. Die inderdaad her en der behoorlijk uit zn oevers was getreden. Ook spotte we de immens grote zilveren eland, het hoe en waarom is ons ontgaan maar het was een mooi beeld. Toch was het niet het soort weg waarvoor we naar Noorwegen waren gekomen. Maar al snel bleek dat we te snel hadden geoordeeld. Vanaf Atmoen zijn we afgeslagen naar de 219. Daar reden we het gudbrandsdal binnen. Zowel in de zomer als in de winter een van de populaire vakantiebestemmingen van de Noren. Overal zie je kleine huisjes, de vakantiehuisjes van de olsoenaren. Van Edwin kregen we een lunchtip op de 27 middenin het ski gebied echter… wegens rijkdom gesloten. Via de 256 reden we de peer gynntvei in (de 255) op de kaart leek het niet echt lang maar met stijgingen van 12% en allerlei kronkelwegen kwam er geen einde aan. Maar hoe erg is het, kapje open, wind door je haar, zon op je gezicht, via Spotify de peer gynntsuite van grieg luisterend en genietend van de prachtige natuur. Vervolgens kwamen we rond vier uur pas in Forset, daar zouden we de gele weg naar Fagernes pakken. Wellicht hadden we het wel kunnen bedenken toen we er achter kwamen dat de weg geen nummer had… de weg was dusdanig klein, hoog en dus afgesloten. Bij de plaatselijke garage kregen we de bevestiging, we konden echt niet over deze weg. Shit. We hadden al een pension geboekt dus we moesten door. Via een behoorlijke omweg (via Lillehammer) arriveerden we om 18:15 in een prachtig grappig pensionnetje waar we begroet werden door Betty en rob. Zij Friezin en hij uit Heemskerk. Een bijzondere inrichting en.. ze waren blij dat ze Nederlands konden praten. We werden teruggeworpen in de jaren 70, we voelden ons direct thuis. Een prima wijntje begeleidde het door rob gebrouwen maaltje. Echter toen we er achter kwamen dat de wijn 7,- per glas was waren we blij met de gratis fles water. We sliepen heerlijk en werden wakker van de wekker. Na een prima ontbijt vertrokken we met het kapje dicht naar fagernes. Niet omdat het zonnetje niet scheen maar omdat het dak nog vochtig was. Daar was het kapje weer droog en reden we in standje: heerlijk in de zon, verder.