We zijn er bijna.....

Na een lastige nacht, een smal bed met een te brede man, ging na de gebruikelijke eerste wakeup call van de minerette (dit maal naast ons hotel en dus goed hoorbaar) om 8 uur de wekker. We ontbeten samen met de andere Nederlandse gasten gezellig op het terras in de zon, wel "ns waar met een vestje aan, maar toch fijn. Het ontbijt was uitgebreid en lekker. We wisselden emailadressen uit en vertrokken richting Marrakech. De fout die we op de heenreis maakten, wilden we niet een tweede keer maken. Dus we laadden via Google Maps de kortste route.. Achteraf was dat niet een heel erg slim plan. Enthousiast gingen we op pad, de route zou ongeveer 4 uur duren en 200 km zijn, ware het niet dat in Marokko de kortste route zeker niet de snelste is. De N9 moest ingeruild worden voor de p0115.. Een weg die op geen enkele kaart stond en dat beloofde niet veel goeds. Gelukkig is Klaas een goede chauffeur en is de rest van de passagiers niet snel wagenziek want de route bleek een slingerweg dwars door het Atlasgebergte te zijn. We keken onze ogen uit, wat een overweldigende natuur. We bereikten hoogten tegen de 2000 meter aan. De weg was gevaarlijk, met diepe afgronden, tegenliggers waren echte obstakels maar wat o wat kan gevaarlijk toch ook prachtig zijn. Ook hier probeerde ik dit moois vast te leggen op de gevoelige plaat maar ik weet zeker dat, ondanks dat ik alles uit de kast heb gehaald om de opgedane theorie op mijn dubbele fotocursus te gebruiken, er iets moois van te maken, het niet in de buurt komt van hetgeen we om ons heen gezien hebben. Het was zelfs nog mooier dan de route aan het begin van de week. We kwamen door hele kleine dorpjes waar je het Afrikaanse leven in een flits kon ervaren: Kinderen liepen heen en weer van en naar school. Ik ben echt benieuwd wat de schooltijden zijn in Marokko want op ieder uur van de dag zie je kids met rugzakjes lopen of fietsen. Mannetjes zijn druk bezig met van alles en nog wat en gesluierde vrouwen staan in groepjes te kletsen of lopen met grote manden op hun hoofd langs de kant van de weg. Onderweg kom je volbepakte ezeltjes tegen. Er is in de dorpjes geen electriciteit. Af en toe zie je een mercedesbusje rijden vol met gasflessen, her en der dropt de chauffeur wat flessen. In sommige dorpjes ligt er een beetje water in de rivier, deze dorpjes hebben wat bomen, en struiken. Op deze route word je ermee geconfronteerd dat het leven in dit gedeelte van Marokko echt nog ver is van het leven in het moderne Marrakech. En hoe vooruitstrevend de koning ook is, het wordt echt nog een hele klus om deze gebieden in de moderne tijd te krijgen en nu was dit nog maar een route van zo'n 85 km. Ondanks dat we qua tijd er een stuk langer over hebben gedaan dan in onze planning lag, was het zeker de moeite waard. Het laatste stuk was rechttoe, rechtaan en pakten we wat tijd terug maar ook niet teveel want er was vaak een controlepost van de politie. Rond vier uur kwamen we in het immens drukke Marrakech aan. Eerst richting MC Donalds! We wilden graag iets anders dan tajine en couscous. Het inleveren van de auto ging voorspoedig en we troffen een gezellige taxi-chauffeur die ons vlakbij ons riaad afzette, want de opgebroken weg was tot onze verbazing in deze vijf dagen gemaakt. We waren blij dat we de weg kenden zodat we binnen vijf minuutjes op de grote deur van de riaad konden aankloppen. Helaas was francoise er niet, het was te merken. Twee geïrriteerde gesluierde vrouwen ontvingen ons en het leek alsof ze ons niet verwachtten. Er werd druk getelefoneerd en jawel helemaal bovenin waren de kamers vrij. Het waren mindere kamers dan in het begin van de week maar ach het was er schoon en er was een douche. Deze overstroomde wel na vijf minuten douchen maar ach het was de laatste dag, niet zeuren. Klaas en Madelief plonsden het zwembad in en Stef en ik baalden omdat de zon op het dakterras inmiddels achter de gebouwen was verdwenen. We wilden eigenlijk nog graag een uurtje zon mee pakken om in Nederland toch iets van n kleurtje te hebben maar helaas we moeten het met onze 50 tinten wit doen! We regelde met een meneer die zei dat hij van het hotel was dat we om 7 uur ontbijt zouden krijgen en hij zou het vervoer naar het vliegtuig met een half uur vervroegen. Ryanair had ons gemaild dat er problemen waren met het inchecken dus dat het verstandig was om eerder aanwezig te zijn. Dus half 8 transfer naar het vliegveld, dat zou geregeld worden. Rond 19 uur trokken we richting de souks, souvenirs scoren. Eerst nog even via het cyber café om de tickets uit te printen, dat was een ware bevalling. Wat een ouderwets systeem ook dat uitprinten maar goed dat terzijde. De tickets zaten in de tas en dat gaf een geruststellend gevoel. We scoorden voor Madelief echte nep adidasjes, voor Stef echte zilveren oorbellen, het afdingen ging top. Het leek wel of de verkopers iets rustiger waren of wij konden er beter mee om gaan dat kan ook... We besloten de gok te wagen en toch maar wat op de markt te gaan eten.  we zijn hier nu toch! Stalletje 55 moest een goed stalletje zijn, het was er rustig en ze juichten toen we gingen zitten: Niet echt een goed teken. Met het uitzicht op een kraampje met schapenkoppen en een stalletje met hele lekkere eierbroodjes bestelden we twee keer couscous, dat leek ons een veilige keuze. We keken onze ogen uit. Bij het eierstalletje zaten alleen maar mannen die op hun beurt weer naar ons keken of eigenlijk niet naar ons maar naar de meiden. Het was verrassend lekker en na de gebruikelijke thee vervolgenden we onze strooptocht naar souvenirs. Inmiddels was het half 11 en wilden we naar de andere kant van de medina om kruiden te kopen bij onze vriend van aan het begin van de week. Dus zoefzoef... Echt we waren zo trots op onszelf, kriskras en Zonder ook maar 1 stap verkeerd te zetten kwamen we bij de kruidenwinkel uit maar... Baalbaal: dicht!!!! Echt jammer nu moeten we maandag naar de Groningse souk om kruiden te halen om de beloofde couscous te maken. Om de vakantie af te sluiten zoals die begonnen was namen we nog een afzakkertje in de kosybar. Daar werd live gezongen en was het gezellig. We proostten op een geslaagde vakantie in een prachtig land waar deuren gesloten zijn en vrouwen zich verbergen onder hun sluier maar als de deuren op een kier staan en je gluurt naar binnen en als de vrouwen een tipje van hun sluier optillen dan zie je een land waar je je welkom voelt, waar de westerse wereld zijn intrede doet maar waar gelukkig een sterke cultuur zorgt dat het haar eigen indentiteit behoudt.