Tijd voor bezinning....

Vandaag zou het een regenachtige dag worden, uitstekend om onze citypass aan te breken en de metro uit te proberen.  Op de citypass heb je gratis toegang tot een aantal bezienswaardigheden, zo ook het guggenheimmuseum. Dit museum is gevestigd in 1 van de beroemdste gebouwen van architect frank lord wright. Permanent hangen er beroemde werken van Pablo Picasso, gaugain en kandinsky, de wisselende tentoonstelling is Chinese kunst van na 1989, voor ons een brug te ver. Echter de permanente expo was de moeite waard vooral door de verhalen over de schilderijen vertelt dmv een auditour. Na dit museum zouden we koffiedrinken in een leuk koffietentje gespot in 100% new york, tip: ga niet altijd blindelings af op tips uit boekjes ze zijn niet altijd betrouwbaar. Zo ook deze tip, 40 dollar armer en een illusie rijker besloten we de wirwar van het metro netwerk in te duiken richting grond zero. We stapten uit bij Wallstreet en daar viel de beloofde regen met bakken uit de lucht. Na een broodje bij Subway renden we richting de plek waar ooit de twin towers stonden. Hier is nu een gedenkplek voor de slachtoffers die we al eerder hebben bezocht tijdens de fietstocht maar de tweede keer was niet minder indrukwekkend. Misschien is deze plek nog wel indrukwekkender als het regent. We bezochten eerst een film waarin bush, Rice, en Blair hun ervaringen van dik 15 jaar geleden deelden. Daarna kwamen er twee mensen aan het woord die de 9/11 aan den lijve hebben ondervonden. 1 vrouw die aan het werk was in de eerste toren en die door haar gevoel te volgen de ramp heeft overleefd en een man werkzaam in de tweede toren maar die toevallig op vakantie was en toen hij terugkwam van vakantie eerst zijn 49 collega's moest begraven. Hij heeft tot mei 2002 meegewerkt aan het bergen en opruimen van de ingestorte torens. Daarna gingen we naar de meest indrukwekkende expositie die ik ooit heb gezien. Je weet wat er is gebeurt maar wanneer verhalen een gezicht krijgen, je persoonlijke spullen ziet van slachtoffers, boodschappen hoort van slachtoffers die in de gekaapte v'liegtuigen hebben gezeten en de voicemail inspreken van hun geliefden, je een filmpje ziet van mensen die uit de toren springen in de hoop dat ze dat zullen overleven, een brandweerwagen die compleet verwoest is door de hitte die is vrijgekomen bij het instorten van de toren, terroristen met naam en toenaam genoemd worden, brokstukken een gedenkplaat zijn geworden..... dan komt de gebeurtenis van 9/11 opeens in een compleet ander daglicht te staan. Door de beveiliging waar je ieder keer weer mee geconfronteerd wordt wanneer je een gebouw naar binnen wilt, de grote blokkades op wegen om te voorkomen dat er ingereden gaat worden op een mensenmenigte, voel je de dagelijkse angst van alle new yorkers maar voel je ook de tegenstrijdigheid: we laten ons niet klein krijgen. Ik realiseerde mij toen ik het museum uitliep dat er in die 16 jaar eigenlijk weinig is verandert, aanslagen zijn nog steeds aan de orde van de dag, het is nog steeds iets ongrijpbaars, iets onvermijdelijks, maar zoals 1 van de nabestaanden tijdens haar verhaal vertelde het leert je ook om te genieten van wat je hebt, het kan zomaar voorbij zijn! Het was een indrukwekkende dag, een dag die vast vaak terugkomt in mijn herinnering!