nog 1 te gaan...

na een kort nachtje ging om half 7 de iPhone af. de koffers werden gesloten en het karige, zoete ontbijt stond keurig klaar en werd naar binnen gewerkt. so far so good, om half 8 sharp stonden we bij de grote deur te wachten op onze chauffeur. eerst moest er volgens de onaardige hotelmeneer 3,- betaald worden voor een fles water. belachelijk en mijn humeur werd er niet beter op. Ik kreeg het voorgevoel dat het niet bij 3,- voor een fles water zou blijven. en helaas dat voorgevoel werd werkelijkheid. want al wat er kwam geen chauffeur. we spraken met de hotelmeneer af dat we naar het plein zouden lopen waar de taxi's geparkeerd staan. het was er een drukte van jewelster maar geen van alle taxichauffeurs kenden de familie Lindeboom. we besloten met Orion trek te bellen (de contactpersonen in Marokko voor het geval er wat mis zou zijn). de meneer aan de telefoon stelde eerst allerlei vragen en ging met mij in discussie. tja en dat is niet waar ik op zat te wachten, ik wilde naar het vliegveld en wel  nu. hij zou mij terugbellen. opeens zag klaas de taxichauffeur die ons had opgelicht toen we naar Europecar gebracht moesten worden. daar hadden we nog een appeltje mee te schillen. in z'n beste frans regelde klaas dat hij ons gratis zou brengen naar het vliegveld. Ik had er een onderbuik gevoel bij, want hij ging ons natuurlijk helemaal niet gratis brengen maar als we maar eerst op het vliegveld waren. dus hup koffers in de kofferbak en gaan met die banaan. ondertussen werd ik gebeld door meneer oriontrek, hij gaf aan dat de schuld bij mij lag en dat er om 8 uur een chauffeur voor ons klaar stond. ik ontplofte bijna, rustig blijven Arlet! op het vliegveld aangekomen wilde klaas de chauffeur een fooi geven voor de bewezen diensten maar daar nam de chauffeur geen genoegen mee, hij werd een soort van agressief en wilde meer geld. uiteindelijk zijn we maar gewoon weg gelopen naar de mehari voor het vliegveld. Ja echt, buiten! het bleek dat we waren aangekomen bij de grote paspoortshow. werkelijk waar, ik heb nog nooit zo vaak mn paspoort laten zien. eerst om überhaupt het vliegveld in te komen, daarna bij het inchecken van de koffer, toen bij een meneertje om door een deur te gaan naar de daadwerkelijke handbagage controle, toen bij een meneer die je paspoort met de ticket matchte, daarna door een doolhof van paden om uiteindelijk bij hokjes te komen waar je een soort van uitreisvisum kreeg, vervolgens controleerde weer een ander mannetje of de stempel in je paspoort wel goed gezet was en toen nog een keer bij de echte douanecontrole.... pffff we zijn er door. ik snap nu de mail van Ryanair met het verzoek wat eerder op het vliegveld te zijn. uiteindelijk hadden we een uur over en had ik mooi mn boosheid via de mail bij Riksjatravel te parkeren. heerlijk al mn frustraties via de mail hup weg... en met een kop koffie in mn hand nam ik afscheid van Marokko met mn favoriete bezigheid: het bekijken van mensen! de vlucht ging voorspoedig, binnen 3 uur en 20 minuten landden we op Duitse bodem. niet via de a27 maar via Arnhem reden we terug naar leek waar mn ouders ons met de kachel aan stonden op te wachten. na de traditionele chinees, bekeken we de 554 foto's! het was een waar avontuur, natuurlijk te kort maar genoeg indrukken om mee te doen tot de volgende bestemming. De spaarpot staat al klaar!